NaszKraj.info

Komórkę odkrył w XVII w. angielski uczony Robert Hooke, badając pod mikroskopem bardzo cienki plasterek korka. W sto lat później Kacper Fryderyk Wolff, twórca embriologii (nauk i o rozwoju organizmu od zapłodnienia do narodzin lub do wyklucia), udowodnił istnienie amalgamatów małych kulistych lub pęcherzykowatych tworów w obrębie tkanek żywych. Z odkrycia tego wzięły początek 2 nowe nauki  cytologia (nauka o komórkach) i histologia (nauka o tkankach, czyli zespołach wielokomórkowych wyspecjalizowanych do pełnienia określonej roli).

Brak niezbędnego do życia tlenu zakłóca metabolizm (wszelkie czynności) komórek. Na przykład po to, aby podtrzymać dopływ maksymalnej ilości tlenu do mózgu, będącego narządem potrzebującym go najbardziej, niemal ustaje obieg krwi w nerkach. Przestają one wytwarzać mocz, a tym samym przestają oczyszczać krew z substancji toksycznych, które gromadzą się i stają się przyczyną dalszych reakcji o charakterze łańcuchowym.
Nietypowa choroba i nietypowe leczenie
Do pierwszych objawów wstrząsu (w ścisłym znaczeniu medycznym) należy zazwyczaj ogromne obniżenie ciśnienia (zapaść) i przyspieszenie tętna (częstoskurcz). W praktyce chory jest bardzo zmęczony, jeśli nie zapadł w śpiączkę, i ma przyspieszone tętno. Należy pomóc mu usiąść lub położyć się, wezwać lekarza, odkryć chorego, jeżeli ma gorączkę, albo przykryć, jeżeli jest mu zimno, nie podawać nic do picia ani jedzenia.

Opatrunek lub bandaż służą do zahamowania ewentualnego krwotoku oraz do ochrony rany przed zakażeniem. Opatrunek stykający się bezpośrednio z otwartą raną musi być jałowy, gdyż tylko wtedy może strzec wrót zakażenia, a po drugie musi wchłaniać pot i inne wydzieliny, które łatwo stają się pożywką dla bakterii Zakażenie rany hamuje proces bliznowacenia. Podstawowa filozofia opatrywania i bandażowania pozostaje niezmienna  chodzi o przykrycie rany warstwą jałowej, delikatnej i przepuszczającej powietrze gazy, a następnie o umocowanie jej ściśle przylegającą, elastyczną tka. Takie połączenie  opatrunek + bandaż dobrze gra swą rolę jedynie w przypadku niezbyt rozległych ran. Jeśli zranione miejsce wymaga dodatkowego zabezpieczenia przed ewentualnym urazem, otacza się opatrunek dość grubą warstwą waty i dopiero całość starannie bandażuje. Opatrunek powinien swobodnie pokrywać ranę i 25 cm margines nieuszkodzonej skóry. W przypadku niewielkich skaleczeń wystarczają zwykle przylepce z opatrunkiem, sprzedawane w aptekach, supermarketach i kioskach.

Żółtaczka polega na zabarwieniu skóry wywołanym przez nagromadzenie się barwnika zwanego bilirubiną, który pochodzi z rozpadu i przemiany hemoglobiny (substancji transportującej tlen w czerwonych krwinkach i nadającej im ich barwę). Bilirubina jest usuwana z wątroby razem z żółcią w postaci barwników żółciowych przez przewód żółciowy. Żółć jest magazynowana i zagęszczana w pęcherzyku żółciowym, a następnie doprowadzana do jelit w czasie jedzenia. Żółtaczka może mieć 2 zasadnicze przyczyny: zwiększony rozpad krwinek czerwonych  utrudniający wątrobie szybkie usuwanie barwników albo zahamowanie ich odpływu w samej wątrobie bądź w drogach żółciowych. Jeśli chodzi o wątrobę i drogi żółciowe, to można mówić o 2 sytuacjach: