NaszKraj.info

Gdy wkraczamy w nieznany i pasjonujący świat magnety­zmu, niemal natychmiast stajemy przed poważnym, a nie­zwykłym problemem - czy uzdrowienia, które miały ponoć miejsce, są rzeczywiste, czy też nie?

Zadowalając się jednostronną wersją uzdrowicieli, rezy­gnowalibyśmy z racjonalnego podejścia do tej kwestii na rzecz łatwej pogoni za sensacją.

Przeprowadzanie ankiety wśród wyleczonych pacjentów jest, rzecz jasna, konieczne, ale oczywiście niewystarczają­ce - robiłem to często, czasem rozmawiając osobiście, czasem gromadząc listy, które nazywałem „świadectwami”, a które trafiały do uzdrowicieli. W listach tych, często pełnych pro­stoty i poruszających, wszyscy pacjenci, którym kuracja przy­wróciła choć po części zdrowie, szczerze nazywali to cudem.

Eksperymenty przeprowadzone przez doktora Grada są in­teresujące, naukowiec wolał bowiem pracować ze zwierzęta­mi niż ze zbyt podatnymi na autosugestię i często pełnymi wiary ludźmi. Przyznajemy, że jego myszy nie mogły być po­datne na autosugestię ani też nie mogły rozszyfrować celu doświadczenia. Uzyskanych w ten sposób wyników nie moż­na podważyć pod pozorem subiektywizmu.

Chcąc wykonać doświadczenia dotyczące magnetyzmu leczniczego na swoich myszkach, doktor Grad zaprosił do współpracy uczonego pochodzenia węgierskiego, Oskara Estebany. Był on pułkownikiem armii węgierskiej, ale w ro­ku 1957 z powodów politycznych opuścił ojczyznę, przeno­sząc się do Kanady. Właśnie tam poznał doktora Grada, który zatrudnił go jako królika doświadczalnego. Testy przeprowadzono, stosując się ściśle do wymogów nauki. Podporządkowano je procedurze zwanej „double blind test”, czyli testem podwójnej ślepoty. Jej celem jest uniknię­cie wszelkich wpływów sugestii lub autosugestii (uczeni na­zywają je efektem placebo) zarówno po stronie pacjentów (którzy w skrytości ducha oczekują na poprawę samopoczu­cia), jak i po stronie badaczy (którzy pracują w nadziei na uzyskanie określonych wyników).