NaszKraj.info

Okazało się, że średnia wysokość spadania kotów wyno­siła cztery i pół piętra (czyli parter oraz średnio 3,7 metra na jedno piętro), a spadały one z wysokości od jednego do 31 pięter. Tylko trzy koty ze 132 widziano podczas upadku - dwa podczas zawracania na parapecie i jedne­go, jak skoczył za owadem. Dwadzieścia z tych kotów zmarło w ciągu 24 godzin od wypadku. Trzy przybyły martwe do szpitala, a 17 uśpiono, głównie dlatego, że właściciele nie mogli podo­łać kosztom leczenia. Statystyki dotyczące pozostałych 112    kotów były zachęcające. Wszystkie przeżyły, prze­ważnie z kontuzjami kości lub płuc.

Średnio tylko co czwarty kot, który spadł z pierwsze­go piętra, miał złamanie kości. Jednak wszystkie koty, spadające z siódmego piętra, miały jakąś kość złamaną. Tak więc, przy upadku z wysokości cztery razy większej (wliczając parter) - cztery razy więcej kotów miało zła­mania. Nic dziwnego - czterokrotny wzrost wysokości oznacza czterokrotnie wyższą energię potencjalną, z jaką te koty uderzyły o podłoże.

Jednakże koty spadające z wysokości powyżej siód­mego piętra rzadziej łamały kości. Spośród 13 kotów, które spadły z więcej niż ósmego piętra, tylko jeden coś sobie złamał.

Jeśli chodzi o złamania, najbardziej niebezpieczne są upadki kotów z szóstego lub siódmego piętra. To samo odnosi się do kontuzji klatki piersiowej. Jaki stąd płynie wniosek? Dla kota bezpieczniejszy jest upadek z 31 pię­li;! niż z sódmego. Prawdę mówiąc upadek z siódmego piętra jest najbardziej niebezpieczny. Dlaczego? Przede wszystkim, z całą pewnością nie ma to nic wspólnego z kocią umiejętnością spadania na cztery łapy, gdyż koty zawsze tak spadają. I w żadnym razie nie wyjaśnia, dla­czego koty przeżywają upadek z 31 piętra.

DLACZEGO KOTY PRZEŻYWAJĄ UPADEK?

Są trzy powody, dla których koty przeżywają upadek z określonych wysokości: prędkość graniczna, zależność wytrzymałość/wielkość między poszczególnymi kośćmi i ułożenie ciała.

POWÓD 1: PRĘDKOŚĆ GRANICZNA

Koty przyśpieszają tylko przez pierwsze mniej więcej pięć pięter. Po pięciu piętrach osiągają najwyższą prędkość, ok. 100 km/h i już nie przyśpieszają. Nawet, gdyby spadały z Mount Everestu, nie przekroczyłyby owych 100 km/h.

Dlaczego spadając, osiąga się prędkość graniczną i dalej już nie przyśpiesza?

Kiedy wyskoczymy przez okno, spadamy, gdyż ściąga nas grawitacja. Dlatego, gdyby nie było atmosfery, przez cały czas spadalibyśmy coraz szybciej. Jednakże mamy atmosferę i „opór powietrza” spowalnia nasz lot. Od mo­mentu, kiedy „ściąganie grawitacyjne” zostanie zrówno­ważone przez „opór powietrza”, spadamy już ze stałą prędkością o mrożącej krew w żyłach nazwie prędkość graniczna, czyli z największą prędkością, jaką możemy osiągnąć w czasie spadania z wysokości.

Ta równowaga obu sił zależy od wielkości i ciężaru spa­dającego obiektu. Mrówki spadają bardzo wolno, natomiast słonie - gdyby spadały z wystarczająco dużej wysokości - przekroczyłyby pewnie prędkość dźwięku (żartuję, ale przy­puszczalnie osiągnęłyby 500 km/h, czekam na symulację komputerową). Dla człowieka prędkość graniczna wynosi około 200 km/h i bardzo mało osób przeżywa lądowanie z taką prędkością. Jednakże kot jest lżejszy i bardziej pucha- ty, więc jego prędkość graniczna wynosi ok. 100 km/h.

Niższa prędkość graniczna dla kotów powoduje, że mają one mniej energii potencjalnej do oddania niż lu­dzie. Już na starcie mają więc nad nami przewagę.

ZMUMIFIKOWANE KOTY

Kilkadziesiąt lat temu popularna była książka pt.: 101 Usesof a Dead Cat (101 pożytków ze zdechłego kota). Starożytni Egipcjanie wykorzystywali zdechłe koty na jeszcze jeden spo­sób. Ówczesne egipskie koty miały olbrzymie znaczenie reli­gijne. Egipcjanie mumifikowali więc martwe koty i z honora­mi składali w grobowcach.

W XIX wieku do Egiptu przybyło wielu archeologów amatorów. Znaleźli oni takie ilości martwych kotów w grobow­cach, że po prostu je wyrzucali. Zmumifikowane koty wyko­rzystywano jako nawóz, a nawet jako balast dla okrętów.

Kiedy jednak zaczęto się tym kotom bliżej przyglądać, głównie prześwietlając je promieniami Roentgena, okazało się, że nie zmarły one ze starości. Prawdę mówiąc zmumifi­kowane koty miały zaledwie po kilka miesięcy i były całkiem zdrowe, kiedy je uduszono. Przypuszcza się, że były one ho­dowane przez kapłanów w świątyniach, a następnie zabija­ne i mumifikowane na sprzedaż jako ofiary wotywne dla osób odwiedzających świątynię.

DALSZE STATYSTYKI 132 SPADAJĄCYCH KOTÓW

Większość ze 132 badanych kotów miało jakieś kontuzje. Dla 17% konieczna była szybka pomoc i poważne leczenie, dal- sze 30% wymagało mniej intensywnego leczenia, a cała resz- ta nie potrzebowała pomocy weterynarza.

Dziewięćdziesiąt jeden kotów prześwietlono. Okazało się, że 82 koty miały kontuzje klatki piersiowej. Osiemdziesiąt trzy koty miały odmę (powietrze w jamie opłucnej). Siedemdzie­siąt trzy cierpiały na trudności z oddychaniem. U pięćdziesię­ciu trzech postawiono diagnozę poważnej odmy, wymagają­cej nakłucia klatki piersiowej, (pozostałe 20 kotów miało lżej­szą odmę, więc pozostawiono ją, by się sama wchłonęła).

Tylko 28% kotów mogło normalnie chodzić - 43% kula­ło, 27% wcale nie mogło chodzić, a 2% było „sparaliżowa­ne". Pięćdziesiąt dwa ze 132 kotów (39%) miało razem 81 złamań kończyn. Przy czym liczba złamań kończyn przednich i tylnych była mniej więcej taka sama.

Pięćdziesiąt siedem procent miało uszkodzenia pyska (wliczając w to krwawienie z nosa). U około 17% zwierzaków wykryto złamania w okolicach szczęk - bądź podniebienia twardego, bądź dolnej szczęki. Koty z pękniętymi podniebie­niami leczono zachowawczo, stosując papki i antybiotyki, i wyzdrowiały one po miesiącu.

POWÓD 2: ZALEŻNOŚĆ WYTRZYMŁOŚĆ /WIELKOŚĆ KOŚCI

Drugi powód, dla którego koty przeżywają upadki -czę­ściej od nas, to ten, że mniejsze kości są mocniejsze. Technicznie mówimy o zależności wytrzymałość/wiel­kość w odniesieniu do długich kości, takich jak kości nóg i żebra. Aby łatwiej było to zrozumieć, wyobraźmy sobie, że mamy kuliste zwierzę (fizycy lubią robić takie rzeczy). Wytrzymałość kości zależy od jej przekroju, który wzra­sta jak kwadrat promienia zwierzęcia. Jednakże ciężar rośnie jak sześcian promienia. Dlatego ciężar takiego zwierzęcia rośnie szybciej niż wytrzymałość jego kości. Bardzo duże zwierzę nie może udźwignąć własnego cię­żaru (dlatego płetwal błękitny może przeżyć tylko w oce­anie, gdyż jego ciężar przejmuje woda). Długie kości kończyn słonia pewnie złamałyby się, gdyby spadł on z wysokości metra na wyprostowane nogi.