Syndrom traumy wysokościowej (HRS, od ang. High-Rise Syndrom) został po raz pierwszy zdefiniowany jeszcze w 1978 roku przez dr Gordona W. Robinsona, ze szpitala Henry Bergh Memorial w Nowym Jorku, w jego pracy 1*1 1'cłine Practice. W tamtych czasach w szpitalu leczono około 150 przypadków HRS rocznie. Robinson sam diagnozował syndrom za pomocą trzech cech: krwawienie z nosa, pęknięcia podniebienia twardego i odmy opiumowej (obecność powietrza w jamie opłucnej, czyli w przestrzeni między płucami a żebrami).