Koncentrat miedzi zawierający 20-30% metalu najpierw zostaje uśredniony (różne partie koncentratu miesza się ze sobą w celu zapewnienia jednolitej zawartości składników), wysuszony, zmieszany z lepiszczem i uformowany w brykiety. Wraz z koksem i żużlem konwertorowym (odpad jednego z kolejnych etapów produkcji) trafia do pieców szybowych, w których następuje wytop kamienia miedziowego zawierającego do 60% miedzi (składa się głównie z siarczków miedzi i żelaza). Produkt odpadowy to żużel używany jako kruszywo drogowe.
Przetwarzanie rozpoczyna się od kruszenia i mielenia skał na ziarna o rozmiarach rzędu setnych części milimetra. Następnie pył mieszany jest z wodą zawierającą środki powierzchniowo czynne oraz związki ułatwiające zwilżanie materiału skały płonnej. Przez taką zawiesinę przepuszcza się powietrze, którego pęcherzyki porywają ze sobą cząstki minerałów miedzi (nie są one zwilżane przez wodę), a inne składniki urobku opadają na dno zbiorników. Taka metoda rozdzielania nosi nazwę flotacji i jest powszechnie stosowana do wzbogacania rud metali. Z powierzchni zawiesiny zbiera się pianę zawierającą związki miedzi, a pozostałości poflotacyjne (ponad 20 min ton rocznie) trafiają do osadnika.