Ślady wikingów w Zatoce Meduz?
Istnieje historyczne status quo: Amerykę odkrył włoski żeglarz: Krzysztof Kolumb, a nazwy dla nowego kontynentu użyczył jego rodak i kolega po fachu, Amerigo Vespucci. Jednak wszystko świadczy o tym, że już setki lat przed bogobojnymi odkrywcami z owładniętego renesansem półwyspu Apenińskiego do brzegów Ameryki przybiły łodzie pogańskich wikingów.
Jedna z pradawnych sag nordyckich, datowana na 1000 r. n.e., mówi: LeifEriksson, pierworodny syn wielkiego króla wikingów Eryka zwanego Rudym, wypłynął z Grenlandii na zachód, aby odkryć nowe ziemie dla swojego ludu. Przybił do brzegów przepięknego miejsca, które nazwał Winlandią krajem nowych pastwisk i winogron. Spotkał tu przedziwnych ludzi, których nazwał skrllingjar krzywi…
Po tym, jak XIX wieczni uczeni poznali sagi i mity wikingów, zaczęli na ich podstawie tworzyć mapę Winlandii. Wiele wskazuje na to, ze Eriksson musiał przybić na wybrzeżu, pomiędzy dzisiejszym Labradorem a Florydą. Uczeni nie zostali spaleni na stosie, wszak minęły już te czasy, ale byli wystawieni na pośmiewisko. Kpiny pod ich adresem skończyły się ok. 50 lat temu, gdy na wschodnim wybrzeżu Ameryki Północnej znaleziono dowody na to, że wikingowie odkryli północne obszary kontynentu amerykańskiego na ok. 500 lat przed Kolumbem. W 1960 r. norwesko-kanadyjski zespól archeologiczny dokonał historycznego odkrycia. Na wysuniętym najbardziej na północ obszarze wyspy Nowej Fundlandii, w miejscu współczesnego stanowiska archeologicznego L’Anse aux Meadows (lub L’Anse-aux-Meduses- Zatoka Meduz), znaleźli pozostałości osady wikingów, liczącej ok. 1000 lat. Nie tylko staro islandzka architektura domów oraz ich fundamentów wskazywała na dawną kulturę: nordycką, ale również znalezione artefakty codziennego użytku potwierdzały przypuszczenie, że najprawdopodobniej chodzi o mityczną Winlandię. Wiek i pochodzenie drewnianej figury tzw. Biskupa z Ziemi Baffina oraz szpil pierścieniowatych zostały potwierdzone za pomocą najnowocześniejszych metod analitycznych. Podobnie było z późniejszymi odkryciami, włącznie ze zbrojami, hełmami oraz przed miotami rytualnymi, które udowadniają kontakty wikingów z Inuitami, Indianami mieszkającymi w dzisiejszej arktycznej części Kanady między XI a XIV w.
Najnowsze badania archeologiczne wskazują, że L’Anse aux Meadows nie jest dawną Winlandią, ale że obszar ten był częścią większego terytorium. Był to teren sięgający na południu do Rzeki Świętego Wawrzyńca i Nowego Brunszwiku. Wieś służyła jako baza do dalszych wypraw w głąb lądu oraz jako obozowisko zimowe dla ekspedycji, które wyruszały w kierunku dzisiejszej Zatoki Świętego Wawrzyńca. Niemniej jednak kompleks osad, o których można przeczytać w Sadze o Eryku Rudym oraz grenlandzkich eposach Hóp i Leifsbudir, to najprawdopodobniej L’Anse aux Meadows, leżący na najbardziej wysuniętym na północ fragmencie Nowej Fundlandii. To stanowisko historyczne od 1978 r. znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Z czasem powstała tu mała osada, będąca kopią pierwotnej siedziby wikingów, która jest dziś jedną z głównych atrakcji turystycznych regionu.