Radiesteci i lekarze – dialog niemożliwy

Prowadząc ankietę, zetknąłem się z pewnym powszech­nym zjawiskiem – niemal wszyscy magnetyzerzy posługują się wahadełkiem, ustalając przyczyny choroby pacjenta. Jed­nak raz jeszcze podkreślam, że tylko nieliczni przyznają się do stosowania radiestezji, a to z obawy przed odpowiedzial­nością za nielegalne praktyki medyczne.

Stajemy zatem wobec trudnej sytuacji – uzdrowiciele dia­gnozują, zadając wahadełkom pytania, lekarze robią to, wy­pytując pacjentów.

Sprzeczność między tymi dwoma stanowiskami jest tak głę­boka, że nie ma najmniejszej szansy na współpracę obu środo­wisk, choć wielu lekarzy zna podstawowe założenia radieste­zji. Być może szczególną rolę gra tu wahadełko, którego używanie kojarzy się lekarzom z praktykami Jasnowidzów” i wróżek albo z gadżetami parapsychologów, a wszystkie te profesje kłócą się z racjonalnym podejściem do choroby.

A jednak zdarza się przyłapać lekarza na gorącym uczyn­ku, gdy uprawia radiestezję! Charles de Saint-Savin opowia­dał bardzo ciekawą anegdotkę z życia swego przyjaciela, doktora Claoue.

-Cóż to, panie profesorze? Czyżby uprawiał pan radie­stezją?

-Nie, drogi kolego, to nie ja, ale moja żona. Nie powinie­nem panu o tym mówić, bo wiem, że broni pan tych pokątnych uzdrowicieli, ale – choć mnie to zdumiewa – ona czasem po­trafi za pomocą tego wahadełka postawić trafniejszą diagno­zą niż ja po latach praktyki.

Mimo to, gdyby ktoś zaproponował wykładanie radiestezji w akademiach medycznych, wspomniany profesor najpraw­dopodobniej sprzeciwiłby się temu.

Jednym z najwybitniejszych teoretyków i praktyków ra­diestezji medycznej był ojciec Jurion, który dzięki swemu wahadełku dobierał leki i przepisywał drobiazgowe, dobrane do potrzeb każdego pacjenta dawki. Opracował metodę, do której miał nadzieję przekonać lekarzy, ale jego marzenie o stosowaniu takich środków w gabinetach lekarskich okaza­ło się naiwne, lub może zrodziło się za wcześnie.

Być może jednak ziści się w przyszłości. Tymczasem po­zostaje nam zadowolić się omówieniem jego metody zapre­zentowanej w książce Thérapeutiques naturelle: radiesthésie médicale (Terapie naturalne – radiestezja medyczna).
Rewolucyjne zalety radiestezji, które przejawiają się na różnych polach, są szczególnie spektakularne w dziedzinie medycyny. Radiestezja pozwala na zmianą podejścia do prak­tyki medycznej, na przyjęcie odmiennego spojrzenia – bar­dziej bezpośredniego, a zatem prostszego, a równocześnie na zachowanie racjonalizmu. Celem praktyki lekarskiej jest przynoszenie ulgi i przywracanie zdrowia.

Problem tkwi zatem w znalezieniu skutecznej terapii i okreś­leniu warunków i zasad jej stosowania w konkretnych przy­padkach. Aby wybrać taką terapią, lekarz obserwuje chorego i przeprowadza badania, a na ich podstawie ustala diagnozą, co umożliwia mu zaordynowanie właściwego leczenia.

Radiestezja może zastąpić te wstępne etapy, odpowiadając od razu na pytanie: „ Czy ta terapia jest właściwa dla pacjen­ta X?”

W ten sposób uzyskuje się rozwiązanie problemu, unikając przeprowadzania badań i stawiania diagnozy.

Tak właśnie postępują niektórzy radiesteci – nie zadają pacjentom pytań ani na temat wcześniej przebytych chorób, ani zaburzeń, które sprowadziły ich do gabinetu, nie chcą bo­wiem ulegać sugestii, ale także – przyznajmy to otwarcie – pragną zrobić wrażenie na chorym, wymieniając dawne i obecne dolegliwości i operacje, które przebył. Ten sposób postępowania nie należy ani do logicznych, ani do rozsąd­nych. Dlaczego eliminować wywiad, który szybciej i dokład­niej dostarczy nam informacji, na rzecz męczących poszuki­wań, których efekty rzadko są w stu procentach prawdziwe?

Metoda, którą przedstawiamy, czyli bezpośredni dobór le­ku, wskazuje drogę, którą należy podążać, a przede wszyst­kim dokładnie określa rodzaj pytań ściśle związanych z obra­nym celem, czyli wyleczeniem pacjenta.

Wydaje się, że najbardziej racjonalne jest pytanie: „Jaką funkcję lub narząd należy leczyć? ”, a dokładniej (pytanie to jest z punktu widzenia radiestezji źle sformułowane, ponie­waż wahadełko może odpowiedzieć tylko „ Tak” albo „Nie”): „ Czy mam szukać leku, który pomoże takiemu narządowi lub poprawi taką funkcję? ”

W ten sposób dokonujemy pierwszego z serii wyborów, co ogranicza już na pierwszym etapie liczbę możliwych rozwią­zań. Kolejne, analogiczne pytania stopniowo wykryją pro­blem, pozwalając w końcu znaleźć idealne rozwiązanie.

Przykład: „ Czy należy zgodzić się na leczenie tego chore­go?: Tak. – Czy należy szukać leku wspomagającego układkrążenia?: Nie. – Układ nerwowy?: Nie. – Układ pokarmo­wy?: Tak. — Przełyk?: Nie. — Żołądek?: Nie. — Woreczek żółcio­wy?: Tak. – Jaką zastosować terapię? Alopatię? (Dlaczego nie?): Nie. – Akupunkturę?: Nie. — Homeopatię?: Tak. – Lek prosty?: Nie. – Złożony?: Tak. – Z laboratorium X?: Nie. – Z laboratorium Y?: Tak. – Numer 112?: Tak -10 kropli?: Tak.