Przykład pierwszy – związki między zodiakiem, narządami a roślinami

Przykład pierwszy – związki między zodiakiem, narządami a roślinami

Tajemna więź, która wedle tradycji wiedzy ezoterycznej łączy znaki zodiaku z roślinami, pozwala uzyskać możliwie najlepszą kondycję, zależnie od tego znaku. Jak to możliwe? Wspomniana teoria opiera się na fakcie, że każdy znak astro­logiczny włada określoną częścią ciała. Toteż przebiegając kolejno znaki zodiaku, dokonujemy zarazem przeglądu ludz­kiego ciała od głowy (Baran) do stóp (Ryby).

Jeżeli nieżyczliwa planeta (na przykład Saturn albo Plu­ton) wkracza w nasz znak, określona część ciała staje się bar­dziej niż inne podatna na choroby lub ból.

Tak oto urodzeni pod znakiem Byka (20 kwietnia – 20 ma­ja) mogą miewać problemy z szyją. Postawiwszy tę diagno­zę (!), warto ustalić, jakie zioła złagodzą ewentualne dolegli­wości tej części ciała. Bykom zalecamy ślaz.

 Poniższa tabela określa związki między słabymi punktami fizycznymi każdego znaku zodiaku a najodpowiedniejszymi do ich leczenia roślinami.

Przykład drugi: związki między planetami, polaryzacją, metalami, narządami i chorobami

Zgodnie z tą samą zasadą analogii, stosowaną w ezotery- ce, wykonano odpowiedni schemat. Schemat ten, pochodzą­cy z XVI wieku (co wyjaśnia nieuwzględnienie Neptuna, Uranu i Plutona, odkrytych później), określa wpływ planet na choroby ludzkie.

Należy go interpretować następująco: każda planeta ma własną polamość, ta zaś związana jest z określonym meta­lem: odpowiada jednemu lub kilku organom ludzkiego ciała. Wszelkie wahania w oddziaływaniu tej polamości mogą wy­woływać określony typ chorób. Należy wyjaśnić, że powyż­sza zasada nie znalazła żadnych podstaw naukowych (por. ta­bele na następnych stronach).

Na podstawie tablic analogii stworzono pentagramy, czyli rysunki o silnej symbolice, opisane na pięcioramiennej gwieździe.

Najbardziej znany jest pentagram Agrypy, oparty bezpo­średnio na ostatniej tabeli, którą omawialiśmy. Zbudowany jest na dwóch okręgach, krzyżu i gwieździe o pięciu ramio­nach (odpowiadających ciału człowieka), na których rozmie­szczono Słońce i planety.

–    słabszy biegun dodatni: oznacza zagrożenie gruźlicą, hi­sterią, paraliżem, zapaleniem ucha…

–    słabszy biegun ujemny: powoduje gruźlicę, dnę, apoplek­sję, niemoc płciową…

Koncepcja „magiczna” wywarła wpływ na badaczy, którzy w XIX i XX wieku zajmowali się polamością ciała ludzkiego i oparli się na tym pojęciu, wyjaśniając magnetyzm ludzki i jego skutki. (O tym szerzej w rozdziale „Magnetyzm, który uzdrawia”).

2)  Koncepcja klasyczna

W tej grupie znajdą się wszystkie techniki od dziesięciole­ci stosowane przez europejskich magnetyzerów. Dysponują oni wieloma sposobami „przesyłania” swych fluidów pacjen­tom. Angażują w tym celu trzy części ciała: usta, oczy i ręce.

1. 1.  Usta: służą do praktykowania tak zwanego „tchnienia magnetycznego”. Istnieją dwa typy tego tchnienia:

–     tchnienie gorące, takie, pod którego wpływem pojawia się para na szybie czy lustrze (usta zaokrąglone, otwarte, sil­ny wydech). Przynosi uczucie ulgi (rys. obok, powyżej);

–    tchnienie zimne, takie jak dmuchanie na za gorącą potra­wę (usta „w dzióbek”, prawie zamknięte, wąski strumień powietrza). Ma działanie pobudzające.

Trzeba przyznać, że nieliczni magnetyzerzy posługują się oddechem w praktyce terapeutycznej.

1. 2.    Spojrzenie: posługiwanie się oczyma (ale także sło­wem o dużej mocy zapamiętania) jest powszechne w hipno­zie i zostało już omówione.

1. 3.  Ręce: wykorzystywane przez wszystkich magnetyze- rów (w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku pewien ma- gnetyzer oddziaływał na pacjentów… stopami!), ręce służą przy wykonywaniu trzech technik: dotyku, nakładania, ge­stów magnetyzerskich (tak zwane passy).

a)  DOTYK

Ma miejsce, kiedy ręka magnetyzera wchodzi w bezpo­średni kontakt z ciałem pacjenta. Jest to zresztą gest, który wszyscy wykonujemy odruchowo, ponieważ, gdy czujemy ból, natychmiast dotykamy zbolałego miejsca dłonią. Techni­ka dotyku ma nieść ukojenie. Przykład: jeśli pacjent cierpi z powodu migreny, przykłada się obie ręce do jego czaszki – prawą do czoła, lewą do karku, wyprostowane palce zwraca­jąc ku górze.

b)  NAKŁADANIE

Działanie to polega na ustawieniu rąk magnetyzera w od­ległości kilku centymetrów od ciała pacjenta (dlatego termin „nakładanie” wydaje się nieprawidłowy, ponieważ dłoni nie kładzie się na ciele pacjenta, co czyni się w technikach doty­ku). Technika nakładania jest najczęściej stosowana przez francuskich magnetyzerów.

Wyróżniamy dwa rodzaje nakładania:

1. Dłoń może być otwarta, z rozsuniętymi palcami; usta­wia się ją na wprost ciała. Ten typ nakładania wykorzystywa­ny jest w teście na mięsie. Jego oddziaływanie na organizm jest uspokajające; dotyczy powierzchni zewnętrznej.

1. Dłoń o zwartych palcach, które zwracają się w stronę pacjenta, ręka lekko ugięta (nakładanie czasem zwane palco­wym).

Ten typ nakładania stosowany jest do magnetyzowania wody lub oddziaływania na czakrę czołową (tak zwane trzecie oko). Ma na organizm pobudzający wpływ, jego siła kie­ruje się w głąb ciała. Jeden z wariantów tej techniki nakłada­nia polega na kreśleniu kręgów zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara – o tego rodzaju nakładaniu więcej infor­macji znaleźć można w następnym rozdziale.

Jeżeli nakładaniu palców i okrężnym ruchom ręki towa­rzyszą zamaszyste ruchy ramienia, mówi się o przebijającym nakładaniu palców.

c)  RUCHY RĄK

Poza dotykiem i nakładaniem istnieje także technika ru­chów rąk magnetyzera zwanych passami. Mówi się o niej od roku 1835.

Podczas gdy dotyk i nakładanie są pozycjami statycznymi, przydatnymi w pracy skoncentrowanej na jednym obszarze, ruchy rąk magnetyzera mogą ogarnąć całe ciało pacjenta. Dłonie przesuwają się wzdłuż ciała pacjenta, oddalone od niego o kilka centymetrów, wędrując od głowy do stóp (ruchy pionowe) lub od miejsca do miejsca (ruchy poziome).

Jak wykonywać ruchy pionowe:

1. zamknięte dłonie unieść do szczytu czaszki pacjenta